“Cantos seros de ierru ch’apo colau in s’oru de su fogu iscurtande sos contos de sos mannos po imparare su chi balet in sa vida? Contos chi nos ant imparau a bìvere e a resìstere.

Unu de custos contos m’est arrumbau in conca chin d’una dimanda chi galu ispetat un’imposta.

Sa Bìbbia contat ca Deus at fatu su mundu in ses dies. Jeo ap’intesu un’àteru contu chi no isco si est beru o si est imbentu.

‘Meda tempus fachet b’aiat solu iscuru, no esistiat sa luche e totu fit un’abolotu.

Su Babbu Mannu biviat chin sa Bobboa in d’unu locu issoru de sa bidda de Urgale.

Sas cosas fint totu amischiàs. Sa die chin sa note, su chelu chin sa terra, sa zente chin sas feras.

Una bella die sa Bobboa at parturiu unu pipiu, fizu de su Babbu Mannu e l’at mutiu Tillai.

In pacu tempus Tillai est crèschiu sanu, forte e corazosu. Chin d’una maìa at fatu làcana tra su chelu e sa terra e dae tando est naschia sa luche.

Su Babbu Mannu si ch’est bolau a su chelu e galu ch’est in ie; sa Bobboa est arrumbà in pitu de monte, fatta a preda, po amentare cando totu fit iscuru e non si biviat bene’.

A mimi, cando m’ant batisau, m’ant pesau po amentare a mannai nostra chi si mutiat Efisia.

Su batisare m’at donau, paris chi su lùmene, sa fide in Deus e m’ant sinnau s’ànima po semper.

Galu oje, però, non isco bene a seperare su chi est veridade e su chi est bisione.

Ap’imparau, però, su chi contat in sa vida: sa famìlia, sa terra in ue si naschit e s’istima.

Ischimus ca una die totu s’at a concruire: sa fide e s’ispera no ant àere prus resone de esìstere e at a arrumbare solu s’istima, che cosa chi balet de prus de totu.

A bortas pesso a cantu m’ant apertu s’ànima sos montes chi che bido dae domo. Sos locos sestaos a binzas in ue si joviant milli sapores fatos a binu dae manos de mastros. Su nuscu de su casu in sa murza e de su pane apenas bessiu dae su furru e carasau dae sèculos de sabedoria e inzèniu. Mai mi soe sicurà in sas àndalas de sa vida in ue siant sos rastros de sa zente o sos sinnos de sa natura cando sas abbas che lavant semper totu, comente fachet peri su tempus chin sas promintas de eternu.

A de note mi faco s’esame de cussièssia po imparare a pedire perdonu de sos pecados chi apo fatu in fainas, pessamentos e in mancantzas.

Sònnio un’innedda chi sos ocros non connoschent, chircande impostas in s’iscuru de s’ànima.

In sa vida apo bistu caras irfatas de pastores e messadores istracos chi mischiant sa bellesa de su locu chin su dolu de una vida de suore e sufrimentu.

E oje bivo semper in – d - un’arrennegu po bìdere tropu cosas istramudias chi non m’agradant po nudda.

Galu b’est in medas locos su timinzu chi torret mastru Juanni.

Bestiu de nieddu, chin d-unu gabanu de bervechina, brutu e a fracu malu. Pilos nieddos e barva longa in gherra dae semper chin totu.

Andàt dae locu in locu chin d’unu caddu lanzu e nieddu e cando lompiat issu cumenzànt sas annadas malas. Sa zente lu timiat ca intràt in sas domos de sos remitanos e che furàt su pacu de recatu chi acatàt.
E s’ostinu de custas famìlias fit su fàmene. E dae tando cando b’at annadas malas e s’incunzant sos benes de magasinu, si narat: depimus dare cara ca ch’est lompende mastru Juanni, chin su fàmene a cumpanzu. Mastru Juanni est torrau / dae battor annos de gherras / galu non s’est istracau / de andare in custas terras./Chin d-unu caddu lanzu / chene guzu de sàmbene /no at àteru cumpanzu / a no èssere su fàmene.

Solu in Deus si podet acatare amparu. Ma po be resessire a tòrrare totu su chi in sa vida Deus nos at dau cheret a si riconnòschere creaturas e fizas de su pecadu.

Apo pessau a sos pecados mios e sos de domo. Sos mios de bisare un’istima chin d’un’òmine sacrau a Deus.

E su pessamentu est bolau chene làcanas a disizare cosas chi po sa morale e po sa cussièssia sont graes ma depo cufessare ca m’est agradau.

Sa leze de Deus narat a non disizare sa muzere de àtere e prèide Màrio nos at narau chi sa matessi cosa balet po non disizare sa maridu de àtere. Ma disizare unu prèide est leze de sos òmines non de Deus.

A mimi m’est tocau a bìvere chin custu abolotu: disizare e fàchere de totu po che ghetare in badu una pessone chi aiàt fatu prominta de pessare solu a Deus e no a una muzere.

A sa fine su poale si ch’est urrutu in su putu e jeo bivo amentande cussos mementos de piachere e de tristura de èssere pecadora chene pentimentu.

S’assuadura est abolotu cando ti mancat s’àlinu e s’iscuru t’allegat in notes chene luna de menetas de iferru.

Apo acatau amparu in locos de isperdìssiu in mesu de zente de mùtria rara.

Amìschios de prendas frorias, e de ànimas chin tristura chi dae meda bivent solu in disamistade.

Galu soe chircande sa crae zusta po apèrrere s’ànima a àndalas de sarvamentu.

In s’umbra prus umbria timo de che pèrdere sa presèssia e solu sa mannària de sa fide no lassat chi si morzat s’ispera.

No importat cantu mannu siat su trèmene, o cantu malintrannau siat s’ostinu.

Su mere de s’ànima mia non soe jeo ma est Deus.

Solu sa fide in Deus mi narat chi una die nos che torramus a ischidare, in corpus e ànima, po sa vida eterna. Chin una carre noa chi no imbetzat e chi non connoschet prus sufrimentu, dolore o morte.

Una vida noa chene tempus. Eterna.

In cust’ispera, po como, a nois nos tocat su timinzu, sas umbras e s’istrachitudine.

Depimus imparare a precare e a perdonare. Solu su perdonu dechet a sos fizos de Deus.

Perdonu cheret nàrrere ‘donare carchi cosa a calicunu’. Unu mèdiu po li nàrrere a una pessone chi s’ofesa chin su perdonu non b’est prus. Su primu est su chi pedimus a Deus. Po totu.

Po cussu ònnia sero minche dromo precande:

“Perdonu Deus meu, cufesso apo pecau, cuntrita e umilià pedo piedade. Úmile a sos pès vostros m’imbrenuco, jeo mìsera pecadora, chin sinzeru dolore pranghende sas curpas.

De milli curpas soe rea, connosco chi apo errau, a medas apo male tratau. A medas apo ofesu e a totu pedo perdonu. E su chi poto promìntere, chin sa divina gràssia bostra, Deus meu, a non pecare prus e a m’apartare dae totu sas ocasiones.

Jeo mi corco in letu fatu a seportura, de mi pesare non soe sicura, non soe sicura si m’ap’a pesare po cussu perdono a chie m’at fatu male, perdonu pedo a chie apo fatu male e chi non siat a nemos fatu agràviu, a totu nos siat perdonau.

E mi faco sa ruche, in lùmene de Deus Babbu, Deus Fizu e s’Ispìridu Santu. Amè.