Unu frittu manzanu
di Salvatore Enne

S’ attera chida, unu frittu manzanu,
a triballare essidu che fia,
non tant’attesu dae domo mia,
a fruschieddu e zigarr’in manu

e sempre caminande a passu lentu,
ca tantu non devi’andare attesu,
non creides chi deo aia intesu
una oghe, unu prantu de lamentu.

Mi frimm’appenas in cuss’istradone
irmentigande su meu dovere,
e intendo pranghinde una muzzere
chi l’iscudet s’isposu imbriagone.

Creid’a mie, mi so agatadu
a dainanti dei custa zanna,
da’un’ispinta manna
e subitu a intro so intradu;

ma cuss’imbriagone
cando intro m’at bidu,
si est inferocidu
e s’avventad’a mie a lepuzzone.

“Ma ischis chie sò”
a issu aia nadu,
l’ap’appenas toccadu
e subitu si corcat: K.O!

E sa muzzere cando gai at bidu
comente su maridu apo carmadu,
sempre pranghinde m’at ringaziadu:
“e cale santu est chi ti nd’at batidu”!

“Deo non cherzo a mi ringraziare,
ca nudda t’apo fattu né ti fatto,
però s’in mes’e brigas ti ch’agato
deo bi prò sas abbas a carmare”.

Su maridu, s’iscuru,
si nd’est pesadu reu
nandemi: “Amigu meu,
s’urtima briga custa est, de seguru!”

E deo prontamente
a issu apo rispostu:
“Faghel’a donzi costu,
che medas no addures chena zente,

ca deris finas deo
chi chena zente fia
e chenza cumpanzia,
com’inveze, ca nd’apo, mi recreo.

Una orta ch’istadu fia solu,
chi cun nessunu faghia cumone,
a sa sola, nieddu che murone,
finas sas pedras mi nd’aian dolu;

duncas est menzus usare sa paghe
e fagher cun nessunu cuntierra,
chena brigare né chircare gherra,
bastas cantas nd’at bidu su nuraghe.

Cumportadi che bonu genitore
e non dias prus dispiaghere
a custa car’angelica muzzere
e amala ca cheret pius amore.

A custas criaturas
chi an s’iscena idu
nara chi ses pentidu,
non odien a tie cantu duras”.

Ma tando, ca fit tardu su manzanu
e andare dev’a su triballu meu,
invocad’apo su lumen de Deu
e bellegai si toccan sa manu.