Una lughe antiga
de Giangavino Vasco

Ìsula mia amada,
cantu male t’an fattu
imbruttande sos montes e sos pranos.
Sa tanca laorada
como est prena ‘e rabattu,
ca brivada l’an tando de sas manos
de massaju e pastore,
chi cun fide e suore
t’aian semenadu in sinu ranos
de sustentu e de vida,
po sos chi prena ‘e dolu oe t’an bida.
E cun proas de gherra
an ispartu velenos
intr’ ‘e s’intragna tua ìnnida e mera,
intumbinde sa serra
e luande sos benos
de s’abba tua lìmpia e lièra.
Làcanas an pesadu
in su logu furadu
a sos oros de mare, in sa costera.
E tue, muda, iscultas…
sa cadena a isprender non risultas.

Ma su pópulu tou
at mantesu s’amore
po te, ca lis ses mama coidosa;
e cun alentu nou
abbivat su colore
de s’opprimida terra tua ermosa.
In pettus sas isperas
lean bolu, lizeras,
in s’aera annuada e disizosa
de una lughe antiga,
cando cumpriat brunda donz’ispiga.

3° Prèmiu 3^Editzione de su Prèmiu de Poesia Sarda “Armando Pira” – NUGORO 19 de Austu 2016