UNA LITTERA A BABBU
(dedicada a unu giovanu mortu sa die poi chi est naschida sa fiza)

Cantu tempus t’hapo isettadu,
cando nadende in undas de mama,
sonniaio ispassizos de luna,
pro m’accerare in camineras de lughe.

E cun sos ojos de sa mente,
già ti connoschio,
zigante onu, mannu ‘e mannesa.

Fit longu su trenu ‘e s’isettu,
isfozende sas dies de unu disizu pitzinnu.

T’arribaio istizas de sole,
e mares semenados de asos,
pro nd’incunzare nessi a duas bias,
e bertuleddas ricamadas de amore,
cun manu ‘e carignu ti filaio.

Su eranu s’est bestidu de istiu,
poi s’attunzu l’hat ammuntadu.

E t’hapo idu…
fisti tue…. fisti babbu meu!

Devia currere in padros de nue,
umpare a tie, tentos pro manu,
e oddire pilos de luna,
pro mi faghere tritzas de arghentu,
e chertare cun ancas de entu,
pro coglire respiros de isteddos,
poi recuire istraccos a domo,
e mi drommire sonniendemi a tie.

Ma in sas laras bestidas de latte,
s’est atogada una oza pitzinna.

Che rosa in calancas de astrau,
t’han allizadu s’ultima ispera,
e che foza de attunzu, ses ruttu.

Hapo pregadu, ma est minore sa oghe mia.

Ti che ses andadu cun dunu risu.

In sos ojos tuos sa cara mia,
pro sempre.

Giovanna Maria Lai Dettori (Ozieri)