Una die
di Gaspare Mele

Una die andande a sa ventura
infattu a sas cussorzas fioridas,
tottu profumadas e colodidas
e sos littos prenos de dulzura.

Unu mare parian sas laores
arrios d’isperanza, e currinde
vi su entu serenu, tepid’e godinde
stima e felizidade sos amores.

E cun su solitu andare de su entu
in mesu sos buscos e campos,
intendo tremulare in sos rampos
un’alidu leceri in movimentu.

Mi virmo estasiadu a iscultare
su murmuru in sos albores fozidos,
sunu puzones vachende sos nidos
in limbazu insoro vaeddande.

Tintinnios, e boches de pastore,
s’accottu d’unu cane in su cuile
intendo, e un’isparu de vusile
de carchi abusivu cazzadore.

Su massaiu accudinde s’incunza
contipizzosu in sa terr’arada,
speranzosu in sa bon’annada
che li cazze deppidos e runza:

ido in sa runza e s’Ortobene
pesare turres altas in s’aera,
chi trasmittin cosas de cada manera
su chi succedit de malu e bene:

m’arreo in custu locu a cuntemplare
addes, rios, nuraghes’e calch’idda,
sos montes odorantes de armidda,
s’orizonte indoradu de su mare.

Sa natura est’in festa, cada frore
ridet’a a su sole, a sa luna
de connoschere cheria sa fortuna
s’opera manna de su creadore.

Tottu es bellu, ma a su tempus meu
ottantases’annos e piusu.
A mi narrere poeta est’unu abusu
ca offende su Olimpu intreu.