Tue, amante mia
di Giangavino Vasco

Su coro m’as abbertu,
e bogadu mi ch’as onzi lamentu
de dolores antigos,
chi parian fuidos da’ s’ammentu
de sos tempos nemigos,
chi custa vida postu m’an in chertu.

Cantu m’as azuadu,
cantu cunfortu as dadu a’ custa mente,
amiga poesia,
chi donz’iddia resu m’as cheghente,
e mai lu creia
chi mi ch’aeres goi ammachiadu.

Sun sos tuos sos ranos
ch’in terras nudas como sun creschinde.
E tue, amante mia,
m’illébias su tempus ch’est beninde,
cun nuscos ch’intendia
a’ cussa rosa, fiza ‘e sos beranos.

Abbarra a costas mias,
ti prego, como no, non ti che fuas,
ca respirare cherzo
s’aera de sas chimas altas tuas.
Cust’ànima t’offerzo,
bastat chi su ch’intendo mi l’iscrias.

E paris a bolare
nos amos a pesare in custu chelu,
e su cunfortu tue
as a donare a chie cun anelu
l’est disizande, inue
istracca est custa terra de pregare.

De s’odiu sos muros
sun solu ‘e una piza e ch’an a ruer;
los amos a distruer,
prenand’ ‘e lughe sos tempos oscuros.

20 aprile 2010

2° Premio alla XXIX Edizione del “Prémiu ‘e Poesia Sarda” di Posada – POSADA 7 agosto 2010