|   Tempus infroriu 
          A bortas 
            est comenti unu caròngiu  
            custu arregordu.  
            Tempus infroriu  
            malàdiu de solitudini 
            est meri de dònnia notti,  
            sàntziat fueddus asullus 
            basendi su coru innamorau  
            e su scuriu achichiendi  
            si dromiri a pitzus  
            de su sinu miu.  
            Liscinat dì po dì 
            a su costau 
            s’umbra tua  
            e t’intendu acanta 
            a spinas de trumentu. 
            Ascurtendi sa luna 
            custu merì 
            s’alluint sentidus cuaus, 
            t’apu connotu 
            bestiu de antigus sùlidus, 
            bivis e respiras  
            in stiddius de àcua,  
            in bolidus de mariposas innamoradas, 
            e dònnia obrescidroxu 
            basu cuddu pisu profumau de tui  
            chi at acumpangiau  
            dònnia respiru miu.  | 
        Tempo in fiore 
          A volte 
            è come un sasso 
            questo ricordo. 
            Tempo fiorito 
            ammalato di solitudine 
            è padrone delle notti, 
            culla azzurre parole 
            baciando il cuore innamorato 
            e il cuore balbettando 
            si addormenta sopra 
            il mio seno. 
            Giorno per giorno mi scivola 
            affianco 
            la tua ombra 
            e ti sento vicino 
            a spine di tormento. 
            Questa sera 
            ascoltando la luna 
            si accendono pensieri celati, 
            ti ho conosciuto  
            vestito di antichi sospiri, 
            vivi e respiri  
            in gocce d’acqua, 
            in voli di farfalle innamorate, 
            e ogni alba 
            bacio quel sogno che profuma di te 
            che ha accompagnato 
            gni mio respiro. 
              |