Tempus
de Ignazio Porcheddu

Dae semper, a tottu su ch’esistit,
a su ch’‘enit e andat, a s’immensu,
a t’abitare dais su cunsensu,
apat o nono respiru de vida.
Tenes s’intrada e tenes s’‘essida
pro su ch’a s’infinidu non resistit.

Dais a tottus libertade prena
de fagher cantu cheren. Non t’oppones
a gherras tra animales, tra pessones,
a sos abusos de donzi manera,
e lassas isvanire donz’ispera
de sos chi sentza gurpa son in pena.

Ti namus “mastru”, ma mastru de ite
si non de surda e muda indifferèntzia?
Ses testimonzu ‘e donzi sufferèntzia,
m’abbarras frittu !... amparu non mandas
e non t’importat s’in tottus sas bandas
de sa paghe s’ignorat su proite.

Nos lassas a s’iscappa! Non lu tenes
pro unu mundu zustu s’interesse.
Cantos s’andare finin a s’imbesse,
a cumintzare da’ cussos chi rùene
in bratzos de sa morte, cando fùene
debbadas sonniende ùmiles benes.

S’abbitu chi nos dais, lu pagamus
lassend’a tie s’istracca carena
fritta comente a tie, ma serena
artzat s’ànima a chelu, e non ses tue
s’eternu abbitu a bi lu dare in cue
ma sa lughe divina… ch’isperamus.

Menzione d’onore Sezione A al Premio Biennale di Poesia in Lingua Sarda “A pes de Santu Padre” - Bortigali 2015