T''ido
de Antonio Rossi

 

T’’ido, proite su meu es unu sonnu maccu,
t‘’ido, in mesu a conchisbirdes tribulados,
columbas arcu ‘e chelu, naes imbuttidas
de saccos de pabiru piuerosu e mustazzudu.

T’’ido, comente una camba sicca in s’attunzu,
istrepitante e abbramida de aligu,
comente unu balcu sididu de lentore,
diliga coment’unu contatempus de ‘idru.

T’’ido, como sa pibiristas tuas s’alleventan
comente fundos malaidos isbattulados da-e su ‘entu;
sa pedde ti si faghet aspida che iscorza ‘e aranzu,
sos ojos ammadreddados comente coccoi baosu.

T’’ido, proite su meu est unu sonnu allorigadu,
proite su casteddu meu non si destruit,
proite su meu est unu ‘attu imbruttadu ‘e mele,
proite su meu est unu bagattu nanu pintirinadu.

T’’ido, comente una nue de milli tintas,
t’’ido, in mesu a truveddas e caramellas pigulosas;
fusiles istraccos, presbiteros unfiados
de sambene de babbaudos insuddidos.

T’’ido, comente s’astrau ludosu
in un’ierru pallidu e ausente;
insegura in su faeddu nostru a mesaucca,
fuende comente una colora assuconada.

T’’ido, puru si sa neula ti dimanat,
puru si sos anghelos t’affianzan,
puru si sa morte giogat a cua cua,
puru si su ‘entu micch’istejat.

T’’ido, proite su meu est unu sonnu nettu,
proite su meu est unu fiore lentu,
proite su meu est unu ‘olare lezeri,
proite su meu est un’amore immensu.

T’’ido.