Supra de una rocca
di Salvatore Ladu

Ite bellu manzanu! So sezzidu
Supra ‚e una rocca a cavaddeddu
Allargu a moristuda est un’isteddu
Ch’annunziat bessinde, in s’infinidu
Rajos in tundu, su sole istichidu
Palas a su costone ‘e Crispargeddu.

Sos chizos mios s’incantan biende
In d’unu ramu ‘e mare appena appena
Una barchetta a vela lena-lena
Paret lentolu sa chi l’est trazzende
A segus suo, s’ispruma iscriende
Sos bellos cantos de una sirena.

A marineris chi, de sunda a groppa
Su primu sole lis basat sa cara
Cun tottu su sapore’e mare il lara
A risu in coro, cun su entu in poppa
E sicuresa s’in caminu rattoppa
Nues iscuras, tramontana crara.

Su libru apertu de sa vida mia
ue caros amentos hana abitu
in pazineddas caras, cantu iscrittu
in sos tropellos de sa pizzinnia
artu volande cun sa vantasia
oje in custu, cras in cuddu situ.

Cun su vistire asulu, in su collette
Duas biancas rigas ricamadas
Pro ammentare chi bi sun’istadas
Sas duas gerras mannas. Su gropette
Un’isteddu lughende in su bonette
Duas rigas in coddu indeoradas.

Vae barchetta, vae, pro chi contes
A turtureddas, ch’in su logu issopo
M’han imprimidu valores in coro.
Naralis chi nostalgicu oje in montes
Cattigo nies chi allatan fontes,
undas d’ispigas in colore oro.

Vae barchetta, in mare illacanau
Zira peri su mundu, attesu attesu
Vae e nara cantu as como intesu
Da un’omine in vida fortunadu.