Suore de Isperas
di Rosina Cossu

Su tribagli’ est necessari’e fadigosu
chie non l’agatta restat in affannu,
ca podet essere unu dolu mannu
cuss’ e restare famid’e penosu

tribagliaiat su babbu ‘e familia
cun sa carena pista e pili canu
sa forzas lessende lu fin pianu
ma in domo serenu et in allegria

lagrimas mudas li falaian a sa cua
cando sos fizos pedian’ a manigare
ischende chi b’haiat pagu ‘e li dare
frastimaiat su tempu, nend’ est culpa tua.

Aabbende sa terra sua cun suore,
isse non reposaiat né notte né die
a manzanil’ essait cun bent’ abba e nie
ma torraiat cun s’ispera in core

pregaiat Deus de li dare saludu
e de non li benner a mancu so brios
pro ider su laore e abba in sos rios
e de s’ispiga su ranu ammaduradu.

prontu haiat sa falche pro messare
nues minettosa si sunu accheradas
e franas dae totu sos montes faladas
bidu hat tottu su frumentu trazzare

non che l’est ‘essidu unu faeddu
e mancada l’est s’ispera de tribulare
cantu suore hat devidu asciuttare
e dae chizzos si parat s’animu nieddu.