Su semenadore
de Salvatore Corveddu "Grolle"

Sende pro dare cun suore nou
sementa noa a sa terra, ch'haiat
già preparada: “Santa s'ora siat!”
narat, cun s'oju in alvu, in sinu sou.

Intrat a giungher, si sinnat intantu,
sa manu dritta alzendesi a su chizu,
“In nomen de su Babbu e de su Fizu,
de s'Ispiridu Santu!...”

Tulat e torra si sinnat, a rughe,
isparghet sa sementa a manu larga
rosariende: in aria su ranu,
billat che giaos de oro a sa lughe.

A sa 'oghe su giù partit serenu,
in tira e drittu, paret battijadu,
s'arvada affundat, imberghet; s'aradu
andat e torrat a sulcu pienu.

Suerat su mischinu postu in pija,
premen sos boes incarchende tuju
in sa terra afferrada: a un'ancuju
si faghen sa carena in sa cadrija.

Fumat sa terra no ancora fritta
in s'umidu manzanu; est su selenu
pesadu e post'in fua. In su pienu
ispuntat sa pianta beneitta.

L'ammirat su massaju, e in coro sou
la beneighet; li paret s'umore
chi sa terra tramandat in amore
lu consolet, profumu 'e pane nou.

E isse intantu sonniat s'arzola,
a notte che a die in contivizos;
sos boes, su laorzu, e sisposa e fizos,
regoglidos in d'un'ispera sola.