Su Papa meu
de Leonardo Angelo Berria

Jeo so peccadore
e non m’intenno dignu
de mi poder a tivhe pressentare.
S’Ispìritu Segnore
t’hat dadu unu carignu
e sa Creja t’hat postu a-li mudare.
Ca ses umile e bonu,
ti pedo su perdonu,
si mi permitto de ti dimannare:
abberu so cuntentu,
a bi progas a cambiare vhentu?

Isco non cheres lussu,
de cussentzia lica,
sos pògheros los juches in su coro.
E mi piaghet cussu
ca est vhertude antica,
no escis recamadu a filos d’oro.
Preicas s’umiltade,
vhia e caridade,
ca po sa vhida est custu su tessoro.
Dare po su bissonzu,
"chin Maria su menzus ispossonzu".

Santu sias in bida,
chi pothas azudare
donzi mìsseru in terra, pogherittu.
Chi sias sa nodida,
bejes a preicare
uvhe cumannat carchi coro vrittu…
nàrali a isce puru,
esci! Ses a s’iscuru,
carigna donzi coro chi est afflittu.
Su peccadu est malignu,
currezettilu cussu coro indignu.

Apériti sas jannas,
lassa intrare sa Luche,
chi pothat cadiunu accurtziare.
Ca tanno grascias mannas
su chi hat bintu sa ruche
a tivhe puru las hat a mannare.
Custu est su Papa meu,
chin pache chene anneu,
goi sa Creja cheret imbiare.
Che-i su lumes Tuo,
chi po Deus e munnu dat su Suo.

3° Premio Sezione A - Premio Biennale di Poesia in Lingua Sarda “A pes de Santu Padre” Bortigali 2013