Su mare de idda
de Vincenzo Pira
Cant’est bellu
a che lu idere dae innedda
dae sos artos montes predrosos
cando su brunetinu de su chelu
che tocat sas abbas de Ilune
e non t‘abitzas in ue finit
o in ue cumintazat
sa erta atta
dae sas ateras abbas
chi essint dae padentes
attundeche ganas de vida
e sinnos de friscura.
No mi sècuro
dae Ghivine a Toddeìto
in sas andalas de praiche
in ue siant sos rastros cuaos
o sos sinnos in s’arena
dae Cartoe a Osala
chi sas mareas c’ant lavau
comente achet su tempus
chin sas promintas de eternu.
Su monte t’est babbu
chin sa gana de su zustu
e sa marina t’est mamma
chin mira a s’imensu.
T’ant imparau
su disitzu de paridade
su bisonzu de liberdade,
e s’obricu de torrare
a n’ue ti potas ispricare
e po sempere annodidare.