Su ‘eranu
de Maria Luisa Pisanu

Passat su zerru e torrat su ‘eranu
totu a festa si ‘estit sa natura,
sa cariasa frorit in s’altura,
sa pira, cun sa méndula e sa pruna
bestin càndida ‘este, che sa luna,
poi sighit sa ruza melaeranu.

E fintzas sas cresuras, in su pranu,
ch’an fuliadu su nieddu mantu,
sos rampos ispinosos. a ispantu,
sun fioridos de sa prunischedda,
sos butones de sa rosa padedda
s’abbérini, in su ruo, onzi manzanu.

In su monte, su cuccu chitulanu
creschet, cumpanzu a su lèpere isposu,
in mesu ‘e s’erba, su timu odorosu,
sos cardos siccos, sos rampos segados,
sos crastos dortos, in terra ficados,
coloridu, si biet dae lontanu.

Narrer chi solu frores su ‘eranu
‘attit, a fine martu, donzi annu,
est a li cherrer male, fagher dannu.
Nuscos, sonos, durcura e tebiore
nd’ischìdana sos sensos e s’amore.
Su càstigu diventat fitianu.

Menzione d’onore Sezione A Premio Biennale di Poesia in Lingua Sarda “A pes de Santu Padre” - Bortigali 2013