|
Su 'entu de sa
vida
de Antonio Rossi
A boltas nos drommiamus in su monte ‘e sas rosas
e unu sonnnu lezeri nocche giughiat a su buscu,
inue sas truveddas sonaian musica toppa
e-i sos caddos dischissiados currian.
A boltas ballaiamus girende che morroculas bezzas
e su mundu nostru pariat su regnu de sos anghelos,
s’alenu nostru profumaiat de aranz’in fiore
e sa luna imprateada nos inzegaiat sos ojos.
Poi arriviat su ‘entu de sa vida a nos ischidare cun dulchesa,
su ‘entu ‘e sa ziminea porosa e de su pomo in sa chijina,
su ‘entu ‘e su filighe infarinadu e de sos astros bidrinos,
su ‘entu de sa salia brutta e de sas donzellas a brincos.
A boltas sos corpos nostros, appiccados a un‘ispau magicu,
parian puppieddas de istrazzu moribundas,
a boltas nos capitaiat de bischizare cun sas fadas
cando sos fiores, ‘asados da-e sas abes, s’abberian.
A boltas gulas istrambas nos isfioraian sa mente,
cando su mare asciuttendesi iscoberiat sos segretos;
su nostru fit un’andalitorra chena fine
in s’immensu trettu abbadrinadu de saffiros.
Poi arriviat su ‘entu de sa vida a nos ischidare cun dulchesa,
su ‘entu ‘e Nadale e de sos aranzos moddes,
de sos nanos furibundos chi odiaian sas aes,
su ‘entu ‘e sas chilandras e de sos amores simplizes.
Su ‘entu de sa vida.
|