Sortis acciottadas
de Marinella Sestu

In foras est ancora frischixeddu
cuadduda est s’istadi.

De sa fentana affaccada
mi lompit scinizzosu
su cri-cri de unu grillu
aguantau a una pertia de sarmentu
chi s’arriscat a cara manna
a fastigiai sa luna
mancai scipiat chi mai dd’at a basai.

Totu est chietu
nudda strobat s’aria…
Ma in sa menti mia
is pensamentus
tenint sonus longus e sighius
e su torra boxi inzoru
candu lompit, ferrit.

E castiu scorada su mundu
chi attòbiat dis de disisperu
cali trigu crasi s’at a messai
comenti s’òmini at a fuiri s’inferru?

A brazzus bascius pendi-pendi a is lumbus
no si tenit prus sa forza de si opponni
a chini no conoscit fàmini e dolori
a chini s’arrori
in ogus malassortaus de is pipieddus
mai at scorriau a manu grai su coru.

E is ladronis de is bisus prus bellus
sighint a spainai
pibionis de tirria a car’ ‘e prenda
a sciòlliri velenus in i’ sùlidus de s’aria
a arziai muntronaxus
mascaraus de avanzamentu
a si crei prus potentis finzas de su Babbu Mannu.

Sa timorìa oramai furriat sa certesa
no nc’est crai chi oberigiat tancaduras arruinadas.
Ma in s’erba chi arrandat su pranu
oghixeddus biazzus s’alluint de coloris
e in custu mundu chi parìat sciusciau
sperus nous scabullint sortis acciottadas.


Oppressi destini

Fuori è ancora frescolino
capricciosa è l’estate.

Dalla finestra aperta
arriva impaziente
il frinire di un grillo
appoggiato ad un tralcio di vite
che sfrontato vuole
corteggiare la luna
anche se sa che mai la potrà baciare.

Tutto è quieto
nulla stordisce l’aria…

Ma nella mia mente
i pensieri
suoni hanno lunghi e continui
e il loro eco
quando giunge, assorda.

E afflitta guardo il mondo
che incontra giorni di spavento
quale grano domani verrà spaccato
come potrà l’uomo evitare l’inferno?

A braccia basse lungo i fianchi
non si ha più la forza di opporsi
a chi non conosce fame e dolore
a chi l’orrore
negli occhi di creature sfortunate
mai ha strappato nel profondo il cuore.

E i ladri dei sogni più belli
continuano a spargere
acini d’odio come fossero perle
a sciogliere i veleni nei soffi dell’aria
ad alzare mondezzai
mascherati di progresso
a credersi più potenti persino del Padre Grande.

La paura rivolta la certezza
non c’è chiave che apra ruggini di serrature.

Ma nell’erba che ricama la campagna
germogli di freschi colori s’accendono
e in questo mondo che sembrava spezzato
nuove speranze sciolgono oppressi destini.