Sonnios de Fantasia
di Vittorio Falchi

( poesia empirica )

Sette 'oltas sa die ti passo in sa carrela
a caddu a s'ebba murra cun sa giua a su 'entu
in sa ventana tua sa pastera est siccada
gravellos e ziranios si sun totu allizados.

Ti 'attia in beranu mattulos de fiores
ti 'attia in s'stiu ispigas ingranidas
como 'enit s'jerru, bertulas de 'iddia
bi giutto intro su coro chi s'est morinde de frittu.

Mi muet in orijas cuddu disizu tou
‘Battimi tres isteddos sos chi ruen a notte
in su buscu profundu,E deo cun s'ebba mia
curria in sas forestas de chercos seculares.

Ma forsis sos isteddos che ruian in mare
pro allugher a calchi piscadore perdidu
su caminu de domo inue in su giannile
un'isposa l'isettat cun su coro a suppeddos.

Eo cun cuss'oriolu istraccu e istasidu
hapo passadu nottes, traessadu malesas
ma totu sos isteddos che sun ruttos attesu
e manc'unu pro te nd'hapo potidu tenner.

Sos ruos m'han feridu sas carres e s'ispiritu
e istrias e toncas mi ciasconan a palas
nende:- Millu su maccu chi brincat in sas roccas
pro chircare unu lizu ue creschen calarighes.

Cando in sa tanca 'e s'adde naschet su papaule
e torrat sa pubusa a sa domo irroccada
e su sole in su chelu s'imbarat un'aizu
comente a iscaldire sa laghinza aneddada.

Cherzo furare a s'aera sas frinas de su sero
pro nde fagher casiddos de profumos arestes,
cherzo regoglier s'umidu lentore de sas iscias
pro t'infriscare de nuscos s'arrida pastera.

Eo so cuddu chi hapo imperriadu sette rios
chi che traos furentes mazaian sas roccas,
non m'hat arressu in montes sette prammos de nie
fogu haia in s'intragna, su 'entu in sos calcanzos,

pro currer disizosu a sa ventana tua
a ti giugher in donu arcos de chelu ruju
e tappettos ervudos de innidas pasturas
e su mezus anzone de totu su masone.

Ma tue no t'accheras, no m''ides, no m'intendes
ti giamo ma si perdet sa 'oghe in sas calancas
lizu 'e seda bianca diliga e vellutada
no t'appenas de me so essinde 'e tinu.

Sette 'oltas sa die ti passo in sa carrela
a caddu a s'ebba murra cun sa giua a su 'entu
ma sa ventana tua est serrada e deserta
cuddos fiores bios si sun totu allizados.

Sos ojos mios assuttos sun percias assustadas,
su coro hapo a iscancos che puddedru isfunadu.
Curre ebba murra mia, curre in padros de neula
in baddes e serras mudas a istranzos logos bola.

22 de santaine 1983