Solitudine
di Vittorio Falchi

Sos trastes mudos de sa domo
onzunu a modu sou
mi faeddan de te
cun prepotenzia
e cummiserascione.
Ei sa notte
tota notte a cantilena
cun sa luna a mori istuda
si m’imbolat a costazos
che unu bicculu de ‘iddia.
Ma curre, curre in sa notte,
no lessas chi su samben
in sas venas
mi si paret astriadu.
Curre a fagher fuire
sos fantasimas de pedra
chi mi ballan in sa mente.
Curre a fagher cagliare
custa assurda oscuridade
chi m’urpilat in orijas
una cantone istonada
essida dae chiterra
iscossimizada.
Sos fiores allizados
cun su coro a unu ganzu
s’avvian a unu a unu
pali pistos.
Solu sos pensamentos curridores
che pudderigos de doma
mi dan sas milli manos
chi tiran, tiran
in d’onzi parte.

13 de triulas 1979