Si su chelu abratzamus
de Domenico Angelo Fadda


Si su chelu abratzamus,
amada, cun isperas
chena pensos, cand’essin sas istellas
ischidados restamus.
E sunt oras lìeras
ca cun fiamas in su coro prellas
lampizos nos atzenden
e cun ammaju in s’aera los prenden.

A s’iscuru dan risos
colorendedi venas
de prendas, e cun pagu ti cuntentas
imberriende bisos
cun iscutas amenas
atesas, e cun fiamore tentas
finas ojos issoro
ca chena chizos dan tzinnos de oro.

Chena lamentos morin
lampalughes otora,
e cun làgrimas de fogu e de uras
aficos ti fiorin
ca gosende ‘e cust’ora,
chen’isporos, a s’aera li furas cun passione alenos
e mi los porris in bozas serenos.

Milla sa luna incue,
donosa cun lugore!
Cun d-unu lampu che semus inie,
chentza peruna nue
cun su sol’in amore
notesta finas a sa fata ‘e die
nos afadat sa cara
ca basos paren l’essan dae lara.

Un incantu ses tue,
allegra, cun sa ‘oghe
mutos l’intonas apassionada,
como dae totue
acudin ainoghe
pastores chi si l’an ismentigada,
ca sa luna est in terra
a tonu ‘e notas cantend’a chiterra.

Poesia premiata con Menzione a Sindia “ Premio su Casu” 16.12. 2012