Sero, sero
de Vincenzo Pira


Torro che a donnia sero
in sa domo in ue soe naschiu
sicuru de acatare
unu coro in ue amparare.
Fadau dae paraulas de istima
istichias in amentos de mùtria;
non sont sas predas
sas prus mudas in domo.
Ocros ischios
lusingant s’ispera
de animas chi chircant locu
in d’una terra sinnà
dae mare e dae muridinas.
Solu a su sero
m’est craru su ostinu:
in s’anima non b’at lacanas,
ma assuadura de liberdade.



Verso sera

Torno ogni sera
alla casa in cui sono nato
certo di ritrovare
un cuore in cui rifugiarmi.
Fatato da parole d’amore
nascoste in ricordi nostalgici;
non sono le pietre
che fan più silenzio là in casa.
Occhi sapienti
accarezzano l’attesa
di anime che cercano spazio
in una terra recinta
dal mare e da muri secchi di pietre.
Solo alla sera
mi è chiaro il destino:
nell’anima non vi son frontiere,
ma solo libidine di libertà.