Sa promissa isposa
de Francesco Masala

 

Sette ranos de trigu intro su lettu,
sette cabos de filu in su telarzu,
sette paia ‘e lentolos de isposa,
a donzi puntu, sette
pensamentos de amore,
ma su fiore ‘e proìnca
s’est allizadu in mesu
a sos biancos lentolos de isposa.
In disterru, marcadu dae un’istella
de fogu nieddu,
s’isposu meu ch’est mortu in Marcinelle.
Nd’est falada sa domo
nd’est falada sa luna
sò sa promissa isposa
de sa malafortuna.
Nottesta, a sa ventana,
b’est un’animamala
che una canna a su entu,
e a longu a longu giàmat dae addàne:
ohi, malefadadu
isposu, ses partidu
poveru e ses torradu
nè poveru nè riccu
a domo de sa morte.
A fagher su corruttu,
frade meu est bennìdu dae s’Olanda,
cun d’una muzere brunda:
ite ispantu, in bidda,
una muzere brunda!
Sos mios biancos lentolos de isposa,
gai, los hamus postos in su lettu
de sa muzere ‘e Olanda.