Sa pedra ch'est restada....

Sa pedra ch’est restada
in su trainu
est testimonza
muda
in segretesa.
S’est parada frimma,
non s’est resa
a sa pretesa
de andare...
Ted’esser in s’aficu
torra ‘e puntellare
ateros passos noòs
de babbu infritulidu
recuende in temporada.

Sa pedra ch’est restada
in su trainu,
s’ammentat su giampu
in pensamentos,
e-i s’andare cuntentos
de pitzinnos a maju
cun boghe ispantada.

Sa pedra ch’est restada
in su trainu
est granida e sicca,
iscolorida e trina
est falende a pedrighina,
est sola e assidigada.
Est pedra ismentigada
che-i s’abba ch’est passada:
inue isterria sa manu
e pianu
at istrejidu
sos primarios fiores
coloridos d’Eranu.

La piestra che è rimasta

La pietra che è rimasta
nel (mio) fiume
è testimone
silenziosa
e discreta.
E’ rimasta immobile
non si è arresa
alla pretesa
di andare...
Starà forse sperando
di sorreggere ancora
i passi del ritorno
di babbo infreddolito
in mezzo dal temporale.

La pietra che è rimasta
nel (mio) fiume
ricorda la traversata
pensosa,
e quell’andare sereni,
da ragazzi a maggio,
con vociare spassoso.

La pietra che è rimasta
nel (mio) fiume
è screpolata e secca,
scolorita e grigia
si sgretola e dissolve
è sola ed assetata.
E’ pietra ormai scordata
come l’acqua passata
dove allungavo mano
e piano
ha distanziato
le primizie di fiori
dai primaverili colori.

Maria Sale