Sa lassa po crexi
di Vincenzo Piu

Sa vida chi si donat sa natura
Cun passioni stringeus in coru -
Ponendi a dimora su decoru
Po produìri stima in camminera,
Manixendi jualis de ispera -
Po binnennai gosu e druciura.

Su druci de sa vida est s’armonia
Ca mantenit in coru sa bivesa,
Sighendi a ndi gosai biadesa
Po 1diligu praxeri chi assaboras,
Ca dognia sentidu ndi consolas -
Ponend-in coru paxi e vigoria.

Sa vida - no est tottu meli e prexu -
Ca nd’impastaus farra e dolori,
Cumossendi 2axìu e amori
E cun fervori 3spongias sabiesa,
Po pintai su pani de bonesa
E de bellesa prenis dognia strexu.

Candu in sa carena andas agrai
Est tempus de ‘stuai s’atrupegliu-
Po podi pasiai in asseliu
Cun tottu su cabali incunjau,
Ndi lassas custu campu manixau
A chini bramat s’art’e seminai.

De custu patrimoniu de sa vida
Po cantu campas ti podis bantai
Chi dognia erederu at a gosai
Su degnu frutto de s’esperientzia,
Delissiau de sa cuscienzia
Lassend-in donu tanca 4fiorida.

Po fruttuai sempri s’arricchesa
Cun alas carriadas de amori
In d’un-eternidadi de valori
Po cantu durat tempus solianu,
Gemmas de vida 5brotten-in beranu
Po froris profumaus de puresa.

Cand’has-a pasiai in sa groria -
Ndi podis ammirai sa coltura
E su proliferai in sa natura-
De custa ricca lassa in memoria.

1 Lieve,
2 Angoscia,
3 Amalgamare,
4 Fiorita,
5 Sbocciare.

(Secondo Premio, Oniferi 2011)