Sa fada de sa notte
de Antonio Rossi

 

Como issa sinde pesat cun budrones de ua subra sa conca,
est sa fada de sa notte ch’isparghet fiores de luna,
est cuntenta ‘e s’agattare e de ‘ider sos cambaros giojosos,
issa sinde pesat e giogat a cartas cun sa vida.

Issa sinde pesat cun alas de rundine drommida,
leat sos bermes de seda e los mudat in perelas,
bolat cun sas mariposas in unu dulche ballu tundu,
issa vivet in-d-unu mundu de sognu e de poesia.

Issa est s’arcu zeleste chi m’attraversat s’anima,
l’aunzat, la liberat, la carignat,
la pienat de sustanzia generosa,
la ‘asat subra s’ungia ‘e su cherveddu.

Issa amat sas fabbulas e las narat a su mare,
a sos giuncos abbellidos chi banzigan in s’alimentu,
los pijat, los ispozat, los tilpiat,
los odiat da-e su profundu de sa matta.

Issa parat s’atteru cavanu a sos infelizes,
at parizzos amigos in chelu e tra sos astros,
assazzat caramellas furadas a sos armellinos,
est aspida e lestra comente un’attu maccu.

Issa est sa fada de sa notte ch’isparghet fiores de luna,
como issa si comporat unu pastranu belludadu,
est istufa de su sonu istravagante ‘e una truvedda,
est istracca de sos tramuntos chi oscuran sa mente.

Issa amat su sole ruju trasparente,
sas isposas biancas ornadas de garzias,
las isbucciat, las mandigat, las ruspiat,
las imbolat in su seculu ‘e sa ‘irgonza.

Issa amat sas gunneddas pariginas,
sos fastos e sas forzas universales,
issa ruet intro unu saccu de farina,
si trinnigat, si corcat, s’imbruttat.

Issa est sa fada de sa notte ch’isparghet fiores de luna.