Sa domo de su sole
di Domenico Angelo Fadda

L’an in terra abbandonadu,
chena briu ne calore,
cun sas bozas de s’amore
a sa luna ch’est pigadu.

Duos coros in s’iscuru
ch’in vida no an fiores
cun disizos de amores
regoltu an issos puru
unu frutu già maduru
chen’afetu, desoladu
ch’in nd–un oru c’an lassadu
unu babbu, una mama
sentza gosu e ne brama
l’an in terra abbandonadu.

S’ingrata est sa natura
b’est chie donat isperas
po chi sas dies lieras
li cumpenset s’amargura
e si at sa pedde iscura,
non li negan su colore
nd’iden fina su lugore
in pitzinnu chen’isetu
chi connotu at s’apretu
chena briu ne calore.

De su sole est sa domo
e b’atopat ogni die
ca foghile at tentu inie
cun sa braia chi fentomo,
cuss’aficu ‘ido como
chi est prella, est fiore
paschidu in su lentore
suende anzenas titas
mai sun ‘istadas fritas
cun sas bozas de s’amore.

Sun sas lagrimas che s’oro
si curren cun poesia
dend’umore a cussa cria
mustradu l’an unu coro
e si no est fiz’issoro
‘idu b’an unu siddadu
da niunu fentomadu,
ca cunfortende un anzenu
torradu lis est s’alenu,
a sa luna ch’est pigadu.

MENZIONE a THIESI (decima glossa)
Premio “SEUNIS” 2010