S'ora timida
di Vittorio Falchi

A sa memoria de tiu Anzeleddu Dettori amigu meu caru. mastru de vida, de poesia e de amore pro sa limba sarda, meressidore de istima e de rispettu in summu gradu.

E fit timida s’ora
ahi si fit timida
dae mizas e mizas
cun su coro a zoccheddos onzi istante
unu de oriolu,
unu de isperanzia.
E fit timida s’ora chi su sole
rasighende sas cristas de su monte
si ch’esserat bettadu a s’ater’ala.
E pro cantu de su tardu sero
fin sos ultimos rajos desizados
si nd’est bennida s’interrighinada
ei sa notte gelida e niedda.
E fit timida
s’ora chi s’antigu nuraghe
haeret zedidu a s’azzota de su tempus
ei s’elighe innidu de monte
a sas fioccas de ijerradas malas.
E d’est arrivada,
ahi est arrivada
a li fascare de umbras s’intellettu,
a l’oscurare in ojos sa lughe,
a li siccare su samben in coro
cun tramas de ingannia
s’ora de sa terribile nemiga.
L’hat istudadu crudele in sas laras
s’ultima armonia
pro s’orfana Sardigna,
s’ultimu cantu,
tristu russignolu.
S’est fuida ispantada
sa mariposa,
e bolende s’est perdida in ruarzos,
ma in manos
m’hat lassadu a consolu
s’upore vellutadu
de sas alittas suas.

27 de nadale 1981