S’istatzione antiga
de Istèvene Flore

Su sole in su primu manzanu
colores de melalidone
sa zente in s’antiga’ istatzione
frimmada in s’ammentu lontanu

Tra pacos sos sonnos ligados
cun filu de brama in s’istentu
rellozu miradu ’a momentu
cossizos de seru acabados.

Pitzinnos puddedros de annu
isortos in zogos currende
sos tempos chi fini mudende
a s’ogru aporadu ’e su mannu

In s’ària bi fint sas intregas
bolende che brama silente
sas uras in buca ’e sa zente:
Torrade cun bonas allegas!

De botu tzessadu est su gosu
piseddos batidos a frenu
mirende s’incantu e su trenu
a bellu acudende fumosu.

Balìsias porridas a bolu
sas tzarras lassadas a mesu
carignos andados atesu
e penas chirchende consolu

Su frùschiu a s’ora e tucare
sa làgrima tinta a carvone
andadas in cuddu vogone
chi prusu no podet torrare.

Ammentos de tando in assentu
nde pesant lontanas anderas
de trenos fumosas isperas
e annos passados che bentu.