S'imbidiosu
de Salvatore Ladu

A murrunzu continu e a lamentu
Ridet a mala gana e barri tortu
Che cane arraviau appen’isortu
Sempre de mal’umore e inchiettu
Viet su bruttu uvès lughid’e nettu
Prestat dinare m’à s’unu pro chentu

Ndel’istat prus in ojos che in frente
Si cheret ingullire su terrinu
Cand’annota mezzoru in su ighinu
Li nad’in fazze ch’est cuntentu ebbia
In palas unu mare ‘e perraria
De issu contad’a s’attera zente.

E nò mi nezzas ch’est mal’assortau
Ch’est tottu gurpa de mama natura
Potto proare ch’est fattu ‘e cultura.
Vinas s’amigu meu, intelligente
Vivende accantu a ipocrita zente
De comente est a mannu diventau.

Cand’est cun tegus criticat de mene
De tene zarrat cand’istat cun megus
De vazze mai, ma sempere a segus.
Si as un’ortu cun frutta e verdura
Nò est de tene totta sa bravura
Ma est pro casu o test’andada vene.

Muzere tua vaghet pane a bendere?
Nò est masaja e si pedidi azzudu,
L’essidi o troppu cottu o mesu crudu.
Su de muzere sua est ruvieddu
Vonu ‘e sapore, intenden su tracheddu
In dentes, e sol’issa l’ischit tendere.

Nò ischit nè a mover, né annaghe
De su chi mancu at b’idu lischit tottu
A dolu manu, in bidda unu viottu
Nde tenimus , chi an pagu sustanzia
Isolaos vivende in sinnoranzia
Cun s’animu a bulluzu e senza paghe

Ma s’intrasa in allegas de cultura
Tando s’imbojat e pro sicch’issire
Narat chi già est bellu su ischire
Ma li vattit su sonnu sa lettura.