Ti cheria imprommitter
su sonu
’e s’umbra
sa galanìa
’e s’astore.

Ma deo so poete.
E ite e ite
t’hap’a poder dare?!

Ti cheria imprommitter
s’istèrrida larga
de s’arcupintu,
s’isbìrridu ruju
de sa corra
a mesudie.

Ma deo so poete.
E ite e ite
t’hap’a poder dare?!

Ti cheria imprommitter
su nìnnidu sàbiu
’e su littu in abrile,
pittiolos tinnende
a s’interighinada.

Passizadas
de luna-corrintolu,
faeddos de pedras
dirruttas
e nues che rundines
in chelu,
ti cheria imprommitter.

Ma deo so poete.
E ite e ite
t’hap’a poder dare?!

Ti cheria imprommitter
s’alenu ’e sa tanca
manna e sola,
s’isprammu
’e s’usciareu a chijina,
su brincu ’e su crabolu
tentu a giobu.

Ma deo so poete.
E ite e ite
t’hap’a poder dare?!

Sa ’oghe alta e netta
’e su mundu,
s’amore veridadosu inferchidu
in pettorras,
sa fritza ladina
’e sos versos.
E una mola ’e trigu ispighende
unu sònniu cantu s’aera,
ti cheria imprommitter...

Ca deo so poete.