Peràulas chena nadas
de Istèvene Flore

Ma cantas e cantas
peràulas t’apo nadu
fraigadas cun tzòchidas de coro
e impurpadas de ganas e disizu
cando s’eranu
fit in sos arbores
e su tempus nostru frisculanu
s’infundiat in sas undas de s’amore.

Peràulas de tando
a lara infusta
in d-una arcada ’e chelu prinza ’e lughe
tra durcuras de sonos regollidos
comente s’abba
chi falat selena
subra sa terra carda e crionzana.

Cussas imbesse
chi mi dant matana
sunt sas peràulas
chi no t’apo nadu.
Abbarradas
che ammajos de atesu
cun sas allegas lassadas a mesu
a sestare trapadillas de illusiones.

Acordos mudos
pro una cantone.
Lastimas canas chi torrant continu
pessende a su chi fit
e no est bistadu
betende-che
sa neghe a su destinu
chi nos est
passadu acurtzu a passu etadu.

Le parole non dette

Ma quante e quante
le parole che ti ho detto
costruite con i battiti del cuore
e impolpate di voglie e desideri
quando la primavera
stava agli albori
e il nostro tempo fanciullo
si bagnava nelle onde dell’amore.

Parole dette allora
a labbra umide
in un arco di cielo
a luce piena
tra le dolcezze dei suoni raccolti
come l’acqua che cade serena
sopra la terra calda e feconda.

Quelle invece
che mi danno tormento
son’ le parole
che non ti ho detto
e rimaste
come un sortilegio lontano
con i dialoghi lasciati a mezzo
a intagliare ricami di illusione.

Accordi muti
per una canzone.
Rimpianti tardi che sempre ritornano
Pensando a ciò che fu
e non è stato
per attribuire
la colpa al destino
che ci è passato accanto a passo lesto.


3° Premio - 2ˆ Sezione: poesia in lingua sarda e sue varianti – XXVI CONCORSO LETTERARIO CULLÈZIU – Sassari 2019