Pensamentos de un’emigradu
de Vittoria Cazaghe

Mentres iscrio sa malinconia
De cussu tempus Sardigna istimada
Ca pro annos a mie ses mancada
In dogni pensamento fisti ia

Cant'est trista sa vida 'e s'emigrante
Sos annos pius bellos m'at furadu
A su logu nadiu so torradu
Da poi de annos chi fia distante

Non t'apo ismentigadu unu minutu
Continu fis serrada in coro meu
In tottu sos momentos de anneu
Sardigna mia in coro t'apo giutu

De bellesa ses piena pro natura
Isola mia da tottu ammirada
Paret chi a tie epan pitturada
Pro fagher sempre una bella figura

Cand'istraccu andaia a reposare
Ogni notte t'aia in pensamento
A sos logos de infanzia e cuntentu
Cun sa mente curria a ti chircare

Su sonnu non cheriat arrivare
A mama pensala in su momentu
Aggiunghende dolore a su turmentu
Sa sorte sentza poder cambiare

D'attoppare unu sardu fia cuntentu
A issu connoschia dai lontanu
Ca intendia su calore umanu
Aimus su mantessi sentimentu

L'idia sempr'in laras su sorrisu
E sos brunos colores de sa cara
Sa gentilesa sua già fit rara
A nos incontrare fit un'accisu

De s'isolana terra su limbazu
Podiamus umpare feaddare
In logu istranieru send'umpare
T'agattas unu frade a costazu

S'arregionu bolaiat lontanu
Pensende ambos duos tott'umpare
A cosas chi amus dévidu lassare
Su bellu sole nostru isolanu

In sa bella ospitale terra mia
De paghe, de ampre e consolu
In mare, in montagna e non solu
Est musica, est cantu, est poesia.

Segnalazione al Premio A.C.L.I. del 2009