Pastore in notte 'e luna
de Giuseppe Monzitta

Non s’intendet in logu anima ’ia
est tottue serradu unu mudine,
alcio sos ojos e osservo ebbia
isteddos chena contu e chena fine.

Mi ponzo a los contare, unu, duos,
trese, battoro, chimbe, sese e sette,
ma prima meda ’e fagher sos concruos,
nde partit unu e bolat che coette.

Eo lu sigo abbaidende fissu
chin ambos ojos; ma non b’ada iscampu,
isparit lestru coment’unu lampu
a ue est dadu l’hat ischir’issu.

Torro a cominzare ’e bellu nou
a los contare, ca mi so confusu;
pius nde conto e bi nd’at piusu
onzunu collocadu a postu sou.

Tando giro sos ojos a sa luna
incantadu ’e sa sua biancura;
chi d’una paghe santa e non comuna
parede carignende sa natura.

Sas roccas, sas piantas, pampinosas
ch’ido chin s’oju meu ammacchiadu,
sutta s’alenu sou delicadu
serenamente drommin, sun diciosas.

Sa robba rassa paschimenta leat,
su lentore falende est a buttiu,
intro s’adde sa muida ’e su riu
isculto, e-i su coro mi recreat.

Su entu si est calmadu, mancu frina
una foza de arvure est movende,
de sa funtana s’abba cristallina
segretos a sa notte est cunfidende.

Non s’intndet in logu anima ’ia,
ne in custos rodones ne addae,
solamente mi faghet cumpanzia
una tonca cantende in una nae.