PASSIZANDE IN SU TEMPUS…

Apenas est bessidu dae sa tana
no’ biet s‘ora ‘e ponner pè in terra
po afrontare custa cuntierra.
Ma su tempus li narat: “No’ est ora!
Tene passensia un’ iscuta ancora!
De peleare t’istracas, si nd’as gana!”.

Tempus isfaghet e tempus cumponet
in sos inghirios de sa vida umana.

Comintzande a giogare sa partida
creschet sa criatura annu po annu,
sende ancora minore si creet mannu
chi si paret su mere ‘e su criadu.
Narat su tempus:”No’ sias impressadu,
ca sa presse est semper atrivida!”.

Tempus isfaghet e tempus cumponet
in sos inghirios de s’umana vida.

Giustu est chi s’impompet e s’intonet
in sos lugores de sa zovania:
ca s’agatat in fortza e vigoria
che diat inguller a su mundu intreu.
Ma su tempus l’avisat:”Bellu meu,
tue disignas ma Deus disponet!”.

In sos inghirios de sa vida umana
tempus isfaghet e tempus cumponet.

In conca sua milli progetos faghet
e totucantu bramat e disizat,
abbacande su passu, si nd’abbizat
chi calesiat momentu ‘enit e passat.
Si at bene operadu, tando lassat
un’arrasta chi lughet e apaghet.

In sos inghirios de sa vida umana
tempus cumponet e tempus isfaghet.

A betzesa nde perdet pedde e lana,
no’ l’assistin ne fortza ne salude.
Diat cherrer torrare in zoventude
po achipire a su chi no’ at fatu.
Narat su tempus:”No’ ses prus addatu!
Como ti finit tota sa matana!”.

Tempus isfaghet e tempus cumponet
in sos inghirios de sa vida umana!

Antoni Piras - Iscanu