Oje muda est sa carrela
di Salvatore Ladu


In sos tempos modernos, sos de como
Riden de sas usanzias coladas
De sas nottes d’incantu e isteddas
A lughe ‘e luna, babbos e mannois
Contandesi sas penas e sos ojs
A sa frescura in sa prata e domo.

In cada vichinau unu viottu
Ancas a rughe, sas manos in barra
Pizinnos culi nudos zarra, zarra
Faghende de cuncordu a sos contados
Mannos irvoligande sos istados
Tempos, chi a minore hana connotu

Contos de trigu semenadu a punzu
O messonzos de orzu cancarau
De ortu a zuvu bene varvatau
Incunzas chi non pagan su sudore
Puru vinninnas totu bon’umore
De jovaneddas chi s’amore at juntu.

Sos astros a lampizu in copertura
Pariana ascurtande serenada
faghian in su chelu una fressada.
E sos prozettos de sincras manzanu ?
Arzolas de ispiga totu granu
Fruttos cumpridos da mama natura

Bestidos a s’antiga. Sa presenzia
De omines ch’in cara jughen sinnos
Che surcos in sa cara, sos pizinnos
Istande attentos si jughen faina
Iscurtan che d’iscola una dottrina
Cada aperta ‘e ucca una sentenzia.

Oje, muda e deserta est sa carrela
Non pius in ventanas accheradas
Pizzinnas ascurtende serenadas
Paris cun mamas e babbos de como
Non piulu pius, mudos in domo
Est cuminzada sa telenovela.

E cuddu amore mantesu in segretu
Cudd’ojada chi fulminat su coro
Non pius dinnidade nen decoro
S’intrizini a sa crara in cada tretu.