Note de istiu
de Franco Piga

Non la cheret ninnare cun sas undas
sa luna chi lu giamat a su giogu,
istracu pasat su mare chen’isfogu
tochende mori-mori sas ispundas.

Ca non b’at frinas chi lenas l’ispingan
a dare agheju a rocas e navios,
ne da-e s’abba naschen murmutios
chi sa marina a sa vida custringan.

Totu frimmu si mustrat o drommidu
in custa note serena, ammajada,
ue s’acherat s’aèra isteddada
chi su pensare lassat ismarridu.

Nudu s’intendet, debile e transidu
in s’immensu e arcanu firmamentu,
ue non bastat fortza e ardimentu
chi cumprendere potat s’infinidu.

Oh Natura, mi pares consolada
de sole, sonos, de lughe e calore,
ch’as porridu cun manos de dulcore
a chie cun afetu t’at chircada.

E istanote pro me ses in festa
puite cosa meda as arribadu,
che sempre m’as retzidu e carignadu
cando m’as bidu in dies de tempesta.

Oe mi mandas nuscos dulches, raros,
ch’as isterridu in custa terra antiga,
in su mare, in s’aera, in ogni ispiga,
in sos ammentos mios pius caros.

In s’andare chi m’idet foressidu
as atopadu sempre in gentilesa,
cuntrastende e solvinde sa tristesa
ch’in abolotu ponet su sentidu.

Mi l’isfritat che mare burrascosu
e chi mi lassat sempre solu-solu.
Gratzie ca m’as dadu su consolu
chi puru oe ti chirco isperantzosu.

E cando in sos cunfines de su mare
m’abizo chi su sole est ischidadu,
tando cumprendo chi m’as iscultadu
e su coro disizat de pasare.