Non pius affannos
de Rosina Cossu

Non pius affannos, non pius lamentu,
a nou cun tegus cherzo chertare,
chi pro cantu sa vida m’hat a lassare,
sa tristura la ponz’in man’a bentu.

Su tempus pro sempre m’hat a torrare
sa dies tristas chi happo passadu,
ca un’ispin’ in coro m’hat lassadu,
sa ferida non cheret pius cujare.

E giamo su ent’a mi cunfortare,
su entu chi distruet ed est benignu,
faeddadu m’hat cun bogh’e carignu,
e sas penas m’hat fattu olvidare.

Como non intendo dolor’ e turmentu,
in coro meu gosos de amore,
fide happo postu a cuss’intentu,
cuntenta che cando fia minore.

In sos ojos mios tott’est lugore,
pius amargur’in sa vida mia,
miro sos colores coment’una ia,
ti porro grascias ent’ e su Segnore.