Naro a Flora
de Leonardo Angelo Berria

Sempere affainada,
tue pessas a tottu,
non ti dassas po tivhe unu mamentu.
Si ti vhio corcada,
mi vhenit s’abbolottu,
no est attura tua su lamentu.
Mi nas chi non b’hat nuddha,
si mi pessat sa thuddha,
ca isco chi ses tue in su turmentu.
E bio chi erìda,
mancari corches mai ses drommìda.

E graminas cuntinu,
moricanne su coro,
ca tue malas pacas has retzìdu.
E moles prus a finu,
senna neches iscioro,
ti picas gai tottu ch’est inìdu.
Ma goi no est zustu
e Deus l’ischit custu,
chie l’hat su peccadu cummittìdu.
Abbranda cad’anneu,
beni a-inoche a su costazzu meu.

Daemila sa manu,
su coro porrimilu,
ca non so dignu, cantu digna sesse.
Bella donzi manzanu,
tue ammentamilu,
amada, ti-lu naro e mi-lu nesse.
Donzi die e donz’ora,
tue arta segnora,
virmati unu mamentu, chene presse.
Daemilu unu vhassu,
gai tzelat s’anneu e mi das passu.

Piccami marineri
a inuvhe sas unnas,
ch’imbolican sos coros in amore.
Mai prus eri eri,
sas eridas prufunnas,
crujadas jucas tue a su dolore.
Deus caru b’ispero,
selena cada sero,
reposses carignada ‘e lucore.
Maripossa ‘e luna,
chi tottu su chi pessas det forthuna.

Sa rossa mea, tue pretziada,
coro ‘e su coro meu, Flor’amada.

15 febbraio 2015

menzione d'onore - sedilo 2015