M’istejo….
di Tetta Becciu

Curret istraccu su riu...
e in sos padros
sas fozas siccas falana mudas...
chei sa 'etzesa.

S'atunzu est bennidu
imbrigliende su sole in sas aeras,
tremulende sos isteddos,
isvanin tot’umpare
in su biaittu,
fattende logu
a isterridas de anneos.

S'intirinada 'e s'anima
si pesat
in s'impedradu de sas dies,
abratzende sas naes
manigadas dae su tempus.

Gai m'istejo
dae s'iscussertu 'e sa vida,
appicchende in ruos pungosos,
chirriolos de 'entu...
e trastos ruinzados.