Luna mea
di Salvatore Ladu

Luna crara de prata, luna mea
Lughe mi vaghe in coro, appo bisonzu
In cust’ora chi lacanas d’attonzu
Mi sun ponende in alas sa tropea.

Nuscos de sole, palpitos de sinu
M’imbirdin sos ammentos d’una ia
De giovanu imbriagu ‘e vantasia
Isfozzo cussu ternpus libertinu.

Oje m’est gosu mannu a l’ammentare
Luna cara, mi torrasa a sa mente
Cando m’illuminavas s’oriente
in nues de su chelu a lampizzare.

Ingallonadu, zustu in cumandare
Velas, zente balente, bastimentu
Ch’indirizzavo segundu su ventu
S’andare armoniosu su ninnare.

Cantu pius forzuda e prepotente
Fit s’unda, pro velere’ su Divinu
Tue m’iliuminavas su caminu
Toccandemi su coro cun sa mente.

in nottes de isteddos coronada
Pedia sicuresa e accunnortu
M’accumpanzavas braghera a su portu
Che isposa fidele innamorada.

Poi chi visi istracca ‘e passizzare
Che vazze curiosa de pizzinnu
Mil’ imbiavas dulche unu carinnu
E tue in fundu ‘e mare a ti pasare.

Oje non bragas prus in cussu mare
Oje non lughes sos pilos biundos
Oje che drommis in custos profundos
Sartos sididos, palas a Gonare.

In sas tulas de mendulas in frore
Ses galu pìus bella e so cuntentu
Cando m’apparis arta in jennargentu
Dande a sa notte, profumu e calore.

2° Premio Meana Sardo 2007