|   Non patiaìs 
            prus custa pelea,  
            e custa gherra mala ‘engiat a fine;  
            aterunas sas boghes chi chergio intender jeo:  
            sa ‘oghe tua e tua,  
            che cantigos de festa a mesudie.  
          E a ‘osateros, dies de ispera,  
            in sas civìnas friscas de su monte,  
            in padentes de luna e de isteddos,  
            no arrancu ‘e orrosas  
            e mancu de armidda ‘os at a lomper:  
            prima, primu ‘e totus s’alenu  
            chi a issas ddis naschit de su coro.  
          In pàsidos meries,  
            sos arrasos de paghe  
            calant addasiaos,  
            e nìanta che frores de violas  
            dae manos de chelu.  
          Arbèschidas biancas ant a parrer, 
             
            si de su frore ‘e lavras,  
            un’errisu ddis apo a bier,  
            in lacanas de nues ‘oladore.  
          S’ant a isolver tando sos isteddos 
             
            in d’una unda lùdiga profunda,  
            modde solu ‘e lentore.  
          Su lumene ‘onu ‘ostu s’at 
            a acciungher  
            A su cunsonu ‘e sas pregadorias,  
            cando in biancu velu  
            ais a camminae  
            accanta a custu poju,  
            custa paùle muda ‘e soledade.  
          Ais a intender àntidos sa die,  
            artos, pesaos fin’a su chelu tott’in d’una,  
            da una ‘ucca ‘e pèlleras de nie.  
          Tottu custu ‘os’impresset, 
             
            sendo a chigios calaos,  
            bascios de umilesa,  
            sena ispantu perunu,  
            comente soles tue, e tue puru.  
          Menzione d’onore al 
            Concorso di Poesia "Quartucciu" 2014   |