Li mé bandéri
di Giuseppe Tirotto

Pogghi banderi hani vintuladdu
a li me venti, umbè
l’ammenti, dolci, ardenti, liggeri.

Biancu e niedda la primma,
a strisci opposti che lu bè e lu mali,
eppuru uniddi impari
mi strascìnani sempri in bagginedda,
cumprindì no lu po ca no lu proa
lu buleu chi pìglia
menti e cori, più nudda conta, nudda
l’assumìglia, t’imbara linta e pinta
chissa bandera, puru
imbruttadda a lozzu i’ la so andera.

L’altra era ruia cumenti lu sangu
ùltimu di ca pena, sangu asprosu
di caddena da sciuglì
in un mondu chena falzialidai,
undi sia solu l’ommu la misura
di chissa chi chjamemmu libartai.
Ah, canti affichi tènnari scalduddi
a chissa fiara laddra
di passioni, di sònnii pittinaddi
e pugni istrinti e ànimi calpuddi
a dugna triniggà a dugna bulioni.
Avà ch’è frina cantu primma infiava
e schiggiadda s’è troppu la bandera
mi piagi immaghjnalla
cument’era, spiranza di li senza
sorti, puru sabendi chi un matessi
ventu no bàsgia mai
la matessi rosa dui volti.

La terza l’agghju solu disigiadda,
indiffarenti a mìmmuli e culori,
una bandera fatta
di mimori, sistadda figghjulendi
a lu dumani, cusgidda d’orgògliu
e identidai, filadda cun paràuli
in una linga chi no vularìstia
vidè murì mai. Bandera di chista
me terra mastrusgiadda, manna cantu
è manna la furtuna,
alta da mari a carignà la luna
e larga da l’affutta
a la rasgioni, bandera bramadda,
austidda, ingannadda,
piccaddu no vidella mai pisadda…

Primo Premio Sezione B Poesie Verso Libero - Premio Poesia Sarda Caragnani - Calangianus 12-03-2016