Latte sambenas oje!
de Leonardo Angelo Berria

Su chi dat cada mama
a su lizzu ‘e s’intragna;
istintu ‘e sa vida chin amore!
Ma oje atera brama
ca erta est sa campagna,
est sambenanne latte chin dolore!
Lathànne su terrinu;
pranghenne a su caminu,
su cantu est dolorossu ‘e su Pastore.
Ca tristu est su lamentu,
ahi cantu dolore e irgumentu.

Bos manno chin affettu,
un astrinta ‘e manu,
un abbratzu sintzeru e chin istima.
O populu dilettu,
Viores de veranu,
bos cumprenno, oje, eris, prus de prima.
Peri si in poessìa,
Leonardo Berria,
bos est a-curtzu senna chin sa rima.
Ca ne so tottu in dolu,
Pastore, ti-lu naro: ”No ses solu!”.

Non so meda istruìdu
de su chi achìdes vois,
Patriarcas de oje ‘e sos cuvìles.
Ma donz’unu immastrìdu,
ne lamenta, ne ohis,
e non son conticheddhos de ochiles!
E cantu nodricare,
e troppu derramare,
ma Educados, Dignos e Tzivìles;
vrigonzossos e chintos,
semper mi-los ammento, ma distintos!

Ma oje sa rejone
affranzat su caminu,
“Chin prantu lattaressu a rivos mannos!”.
Ahi torra barone,
intoppas o destinu,
rughìnas sas vamillas de affannos.
Torrat su dolu anticu,
Pogheru contr’a riccu,
promissas non mantessas e ingannos.
Ma no ascurtat nesciunu,
peri vrimanne sa chentutrintunu!

O latte chi ses vida,
ozu ‘e su nutrimentu,
latte chi ses su latte ‘e sa carena.
Est troppu sa erìda,
est pacu su lamentu,
ca su Pastore tantu est carre anzena!
Achet codumu mudu,
si mutit est limbudu,
menzus incadenadu a sa cadena;
e la tiran sos mannos,
ca sono iscaputzados sos tirannos!

Sardigna pessatinne,
Sardigna non cussìgnes
sas vestes tuas a sa tirannìa.
Sardigna abbizatìnne,
Sardu, tue t’indignes,
Sardu, tue t’arrìca custa vìa!
No atzette su meju,
criccatìlu su preju,
Populu meu, est torra carestìa!
Si-non semus cuncordos,
si torran a thathare sos ingordos!
Duos lattes t’han dadu nutrimentu,
Pastore Meu est custu su mamentu!

Unu ìt latte ‘e titta,
po sa vida intragnada e beneìtta!
Unu est latte ‘e onore,
chi intragnadu est in donzi Pastore!

Jeo non so nesciunu
po bos dare cussìzos,
ma so in dolu chin dolore nettu.
Istima a cadiunu,
preco chi sos fastìzos
si-che azusten e dae derettu,
ca m’astringhet su coro,
ca sezis mele oro,
che latte sincheru dae su pettu;
alades a s’ntragna,
chi est naschìda dae sa campagna.!

Arrìcati Pastore,
Omine dignitossu,
narabìlu: ”Limùssina non cherjo!”.
Ca ses prenu Onore,
lizzu chene repossu;
sa janna a sos thathàdos no aperjo.
Non bi prangas a terra,
cussa janna, la serra,
ca nos ferin, ti erin e mi erjo!
Ca erin peri a nois,
ca semus unu nois, paris chin bois!

Nuoro otto ‘e Vrearju duamizza e dechennove.