Lagrimas de luna
di Rosa Pitzolu

Hat balladu sa terra tott’in d’una
a pass’e morte in sos frimmos pamentos,
e lagrimende s’est bida sa luna
a su suppeddu ‘e sos primos lamentos!

S’arrebellat natura soberana
ch’est de Deus immazine perfetta
prite at dettadu leze fittiana
chi si mustrat a bortas inchietta.

Non pius una mamma generosa
ma pro nois bidriga isfidiada
ch’inneghidat sa beste ‘e s’isposa
sola dae sa sorte ismentigada.

Che puzzoneddos ruttos de su nidu
sun sos pitzinnos in orfanos pannos,
e s’innocente risu coloridu
mudat in boghe ‘e dolores mannos!

Impaurit che frea s’iscurigore
de sas nues chi furan’ ‘ ogni lughe…
ma sa brama ch’arvescat su lugore
non azuat a pòdere sa rughe.

Su che at postu ‘e luttu su manteddu
chi cun bisos dudosos nos ammantat
e su cras est allampiu nieddu
chi memulosu attitidu nos cantat!

In custa die lagrimas amaras
a sos ojos sa lughe l’an tancadu
e in sas bonas chizas de sas caras
su sole ‘e sa siccagna ses frimmadu.

Sonnilepios pro tristos ammentos
sos lentolos de seda sun ispinas
ch’in custos isteddados aposentos
d’iscunfortu lassadu an sas olminas.

Jaras an’a torrare sas aèras,
e sos beranos a frorire in coro,
e pro sempre in limpias camineras
pitzinnos an a currere caddos d’oro.

Menzione d'Onore al "Quartucciu 2009"