Lacanas de memoria
de Vittorio Falchi

Cras de seguru hat a tenner sas propias peleas!
Oe cherzo restare solu pro pensare
comente poder biazare pius lestru de su tempus
in chirca de àidos chi conduan a sìncheras isperas
e appaghen sas preguntas de sa vida.
Che cheria ferrer in sas làcanas de s'universu
ue sos quasars lampizan pro pagos istantes
e cumprender sas cosas chi sun a s'ater'ala.
Ma m'abizo chi so ficchidu e presu
intro neulaghes fittos
e mi sero d'esser che buttios de abba
chi falan in su mare e inie si perden
e no lassan tratta peruna.
Cheria attraessare campuras niadas a friscu
cun su catteddu murru chi mi ponet fattu
e totue a inghìriu silenziu e nudda pius.
No intender su pìulu lastimosu de su pisinattu
ne s'ischimuzu de su bentu in sas frunzas
o s'alenu de una foza chi ruet
subra su nie ammuntonadu a su truncu
de unu chercu antigu cun sas naes in aeras
sutta una coberta de impalpabiles nues.
Mi leat s'oriolu de nde benner a cabu
de sas cosas eternas e immensas chi no bido
che unu presoneri in cadenas
chi dae sas intragnas de sa terra
ispèriat attesu unu puntu de lughe.
Isteddu trimulante in sa bòveda de chelos nieddos.
Ammento chi, pizzinnos, in domo tenimis unu 'attu
chi s'istiraiat raffiende sos pes de sa mesa
e in coghina una ventana piena de fiores
da ue miraimis unu bìcculu de mundu:
sos pizzinnos gioghende in sa carrela,
massajos recuinde cun su zappu a coddu
e binzas e olias in campagna.
Làcanas de innossenzia
de unu mundu chi t'astringhiat
in abbrazzos de amore.

27 de santaine 2007