Invidia: natura o cultura?

Pagu de se nd’apretzat su valore
su chi totue bìdet mezus cosa,
cun sa gana pretzisa e puntigliosa
fata de dolorosa bramosia,
chentz’ischire s’est visciu o maladia
s’invidia de benes e amore.

Ma, sa natura chi totu at pesadu
in su piatu tundu ’e s’istadea,
abberu lu teniat in bidea
su sentimentu fritu de s’invidia?
O manch’issa at cumpresu cust’insidia
ch’in sun creschere, at s’omine tocadu?

Est superbia su primu pecadu
chi Adamu cun Eva an cummissu,
cando, paris a Deus, e cun Issu
si cherian paltire totu cantu.
Unu cherrere mudadu in piantu
già da-e su comintzu ’e su creadu,

Ma su segundu, foltzis pius tristu,
est cussu chi Cainu at postu in atu;
fit invidia e, pesat cant’at fatu
pur’essende ch’at Deus perdonadu.
Ma da-e tando, nudda est cambiadu
s’est pro issa ch’an mortu puru a Cristu.

Su chi l’at postu in pabilu e iscritu
pro ch’esserat connota cust’Istoria,
a totu nos at dadu sa memoria
de sos duos pecados cuntrapostos.
In primu los at numenados e postos
ca sun in vida dolore e cunflitu.

Sun sentimentos, sos ch’amos in tema,
chi naschen cun s’istintu, già presentes.
Ma, in su coro inue sun assentes
chie est bintradu: omine o natura?
Si puru est beru ch’est cun sa cultura
ch’est naschidu e l’an postu su problema.

Franco Piga
iscrita su 7 de cabidanni 2009