Inie...
di Giovanni Pira

Beni! Dami sa manu!
Cambiamos dimora,
in custas oras criticas e malas.
No c’andamos lontanu,
a ue s’aurora
naschit e morit. De su monte in palas,
est promissa e fadada
e no ischit nissunu it’est chi b’ada.

Allargu da sa zente,
allargu da su mundu,
allargu da su dolu e su patire.
Innoghe, frecuente
tocadu amos su fundu
e sensu no at prus de prosighire.
Pro cussu apo decisu,
o a s’inferru, o in paradisu!

Ue finit sa serra,
ue s’immensu velu
impedit de s’umanu su mirare,
propi’ue sa terra
si basat chin su chelu
e su sole s’infundet chin su mare.
A su fiancu tou
cherz’iscoperrer cussu mundu nou.

Sol’in cussos giardinos
b’at candidas columbas
chi presentan s’olia rie rie.
Anghelos, serafinos,
arpas, liras e trumbas,
annuntzian s’amore nott’e die.
Tra nues de ‘ambaghe,
inie est totu incantu, totu paghe!

O astru luminosu,
si nos faghes de ghia
e nos inditas su divinu zassu,
bestidu de isposu
chin s’amorada mia
infatu ti ponimos passu passu.
Ue finit su monte.
Inie... a s’ater’ala ‘e s’orizonte.

1° Premio Poesia in rima al Biennale di Poesia in Lingua Sarda “A pes de Santu Padre” di Bortigali - 2009