In su palinzu atunzinu
di Angelo Porcheddu

Su ’arriu ’e sos annos subra palas
pius pesosu ogni die l’intendo,
e de non poder bolare cumprendo
ca non mi lassat isterrer sas alas…
Ma de sighire a fagher sas iscalas,
mancar’istraccu, ancora non m’arrendo.

Ne mi frimmat sa neula atunzina
chi aumbrat sa lughe ’e s’intellettu
e sa “resone” ponet in difettu
dagh’est affacca s’ultima iscalina.
Ma deo sigo a dare calchi istrina
de palpidos chi sento intro su pettu.

Fintzamentas chi s’ena ’e su sentidu
abba limpida sighit a m’offerrer,
su cantaru ’e su coro sig’abberrer
pro chi non si che la sutzet s’olvidu,
e de cust’abba s’umile cumbidu
pott’a frades de custa terra isterrere.

Mancu ’e s’ierru su primu murrunzu
a su “cherrer” m’istringhet su presorzu
c’ancora isoltu canto in s’iradorzu
de sas tulas umbrosas de s’atunzu,
e semenende ispera a punzu-punzu
biso ’e no esser s’ultimu laorzu…