| B’est istadu unu 
            momentuinue su calighe de su Bóidu si pieneit
 de unu luttiu ‘e Pensamentu:
 Fuit su càos! In sette dies
 nascheit dogni cosa
 s’asséliu e su movimentu.
 Fuit manzanu e fuit sero:Unu ‘entu nou in s’aéra…
 Pustis ballos in tundu a un’istella
 brincos de millennios semenes de tempus
 pro fagher náschere s’Eden in sa Terra.
 Omine e Feminanáschein dae s’ou de su Mudore
 arraighinados in s’abba e in su ludu
 pro connóschere sa materia:
 s’atera cara de su Misteriu.
 Cun tegus cumpanza mia 
            de tribulìain caminu pro nos educare a s’Amore
 conchistare montes e baddes
 sos fundales de su Dolore.
 Semenende passos finas 
            a su gorroppuamus imbruttadu sa cara de sa Bellesa
 inquinadu sos rios de sa Cuntentesa
 su mare de sa vida su nidu:
 Sa domo a cumone.
 Non abitamus pius poeticamente 
            su mundu! Chirchende s’Isula 
            chi no b’estnd’amus fattu una de arga
 in s’oceanu inquinadu
 de su macchine nostru.
 Como frimmamunos!
 Lassamus sas armas de s’onnipotentzia
 primu chi arrivet su risu beffulanu
 de sa Fine!
 Ascurtamus sa oghe istimada 
            sa Peráula de su Cumintzu:
 In s’ammentu de su ‘entu
 bene-ighet su restu de sas dies
 s’urtimu alenu de su tempus
 prima de s’Apocalisse.
 __________________ FU MATTINO E FU SERA
 Ci fu un momento in cuiil calice del Vuoto si riempì
 di una goccia di Pensiero:
 Fu il cháos!
 In sette giorni nacque
 la quiete e il movimento.
 Fu mattino e fu sera:Un vento nuovo apparve nell’atmosfera…
 Poi giri di danza intorno a una stella
 sussulti di millenni semi di tempo
 per far nascere l’Eden nella Terra.
 Uomo e Donnanacquero dall’uovo del Silenzio
 radicati nell’acqua e nel fango
 per conoscere la materia:
 L’altro volto del Mistero.
 Con Te compagna d’ansiain cammino per educarci all’Amore
 conquistare monti e pianure
 le profondità del Dolore.
 Disseminando passi fin 
            sull’abissoabbiamo deturpato il volto della Bellezza
 inquinato i fiumi della Gioia
 il Mare della vita il nido:
 La nostra casa in comune.
 Non abitiamo più 
            poeticamente il Mondo! Cercando l’isola 
            dell’Utopiane abbiamo creato una di rifiuti
 nell’oceano inquinato
 della nostra follia.
 O stolti che siamo fermiamoci!
 Deponiamo le armi dell’onnipotenza
 prima che giunga beffardo
 il riso della Fine!
 Ascoltiamo la voce la Parola dell’Inizio:3
 Nella memoria del vento
 bene-dice il resto dei giorni
 l’ultimo respiro del tempo
 prima dell’Apocalisse.
 PREMIO POSADA 
            2019 Menzione d’Onore |