Fogu ‘e dolore
de Vanna Sanciu


Intendo su mudìmine
de sa morte,
su terrinu in chijina,
carenas de truncos
che màscheras iscarmentosas,
naes de àrvores
che bratzos mutzados,
soldados bìnchidos
in sos annos birdes.

Su buscu pianghet
chena 'oghe
su tempus 'irde,
cheret abboigare
ma non li 'essit tùnciu.

Finas su 'entu s'est cagliadu,
isse l'ischit,
isse at bidu
sa manu assassina,
sos ojos lunzinos,
su risu macu
de unu Nerone
chi l'impitat
pro malu dissignu.
.
Limbas de fogu
si sun befadas
de s'albèschida
de su 'enidore.
Sas làgrimas de s’abba
aporrin unu fiore
in su campusantu
de sa piedade.


Mentzione in su cuncursu de poesia“Prèmiu ‘e Poesia Sarda” Posada , su 12 de Austu 2018 - Pasada

Fuoco e dolore

Sento il silenzio
della morte,
la terra incenerita,
scheletri di tronchi
come terribili maschere,
i rami degli alberi
come braccia amputate,
soldati sconfitti
negli anni verdi.

Il bosco piange
senza voce
il verde violentato,
vorrebbe urlare,
ma non emette neppure un lamento.

Anche il vento tace,
lui lo sa,
lui ha visto
la mano assassina,

gli occhi crudeli,
la risata folle
di quel Nerone
che lo usa
per il suo disegno insano.

Lingue di fuoco
beffeggiano
l’alba del futuro.
Le lacrime della pioggia
recano un fiore
al cimitero della pietà.